Reis Oekraïne december 2024

Reisbericht maandag 16 en dinsdag 17 december 2024.

Maandag vroeg vertrekken we uit Merefa om in de sneeuw via secundaire wegen naar Pokrovsk rayon te rijden. Dicht bij het front. In de stad geldt spertijd. Alleen tussen 11.00 en 15.00 mag je op straat. Gas is afgesloten, winkels zijn dicht, alleen een bazar/markt open.

De dienst is in de kleine eetzaal van de kerk. De grote zaal nu in onbruik. Weinig mensen (30) in vergelijking met september door evacuaties. Wel meer schade dan in september o.a. nabij de kerk. Een stad in de frontlinie nu waar nabij (<5 km) merkbaar stevig gevochten wordt. Het is geen minuut stil buiten. Drie, vier klappen per minuut. Continu. Dit is stevig. Zo is de dood, die wenkt: kom!

Maar, genade! Binnen was de nodiging ten leven: Kom tot Mij, de Redder der wereld, allen die vermoeid en belast zijt. Ik kon spreken uit Mattheüs 1:21. Hoe intens werd gebeden en gedankt. De Heere bewaarde ons. Daarna met lid vd gemeente nog ķleine wandeling gemaakt. Liet e.e.a. zien.

In middag door de sneeuw naar Belitskoe, een paar kilometer terug. Dienst 50 mensen, samen dronken we thee, en deelden we voedsel uit. Daarna rijden we om 19.00 uur in dichte sneeuw Pokrovsk rayon uit. Onderweg naar slaapadres in Slavjansk. Bereid nog woord voor “De Vredevorst”.

Dinsdagmorgen is er een evangelisatietocht voor een nieuwe groep, in Slavjansk, die nooit eerder het Evangelie hoorden. 80 bezoekers. 40 staken de hand op toen gevraagd werd: “Wie was nog nooit in een kerkdienst?”. De dienst is eenvoudig. Muziek met toelichting. Een Woord over wat de bijbel is, en hoe het getuigt van Vrede die inwendig is, en tweede thema: wat is bidden? Vervolgens wordt er afgesloten met voedseluitreiking.

Intussen dooit het en zijn we naar Lyma gereden, 10 km van de andere frontzone. Men vertelde dat er ‘s ochtends dichtbij zwaar geschoten was. Onder andere een aanval met drie drones. Nog even hoorden we een en ander. Maar daarna was het of er wapenstilstand was, zo doodstil. We hadden voor bijna 80 mensen een dienst vol ernst en er was merkbaar beslag en onderlinge verbondenheid. Blij weerzien ook!! Daarna nog gezamenlijke maaltijd. Gelegenheid om te praten en vragen naar omstandigheden. Een oude vrouw huilde bij me uit omdat ze de kinderen, in Duitsland, zo miste. Wat is oorlog vreselijk. Eind van de middag verlaten we frontzone en gaan terug naar onze “basis” in Merefa. De Heere bewaarde en deed nog Zijn nabijheid voelen.